wybuchnąć płaczem

См. также в других словарях:

• wybuchnąć — dk Va a. Vc, wybuchnąćnę, wybuchnąćniesz, wybuchnąćnij, wybuchnąćbuchnął a. wybuchł, wybuchnąćbuchnęła a. wybuchnąćbuchła, wybuchnąćbuchnęli a. wybuchnąćbuchli, wybuchnąćnąwszy wybuchać ndk I, wybuchnąćam, wybuchnąćasz, wybuchnąćają, wybuchnąćaj …   Słownik języka polskiego

• zagryźć — wargi, usta «powstrzymać jęk, krzyk, śmiech itp., przygryzając wargi»: Maciuś zagryzł wargi, żeby nie wybuchnąć płaczem. J. Korczak, Maciuś. (...) ciotka przestraszyła się. Zagryzła usta. Janusz zrozumiał, że powiedział coś bardzo nietaktownego.… …   Słownik frazeologiczny

• zagryzać — Zagryźć wargi, usta «powstrzymać jęk, krzyk, śmiech itp., przygryzając wargi»: Maciuś zagryzł wargi, żeby nie wybuchnąć płaczem. J. Korczak, Maciuś. (...) ciotka przestraszyła się. Zagryzła usta. Janusz zrozumiał, że powiedział coś bardzo… …   Słownik frazeologiczny

• pasować — I ndk IV, pasowaćsuję, pasowaćsujesz, pasowaćsuj, pasowaćował, pasowaćowany 1. «dostosowywać, zestawiać części tak, aby dobrze do siebie przylegały, przystawały; w technice: dobierać wymiary łączonych ze sobą elementów, aby zapewnić ich właściwą… …   Słownik języka polskiego

• pobeczeć — dk VIIb, pobeczećczę, pobeczećczysz, pobeczećbecz, pobeczećczał, pobeczećczeli 1. «o niektórych zwierzętach (np. owcach, kozach): kilka, wiele razy beknąć, zabeczeć» 2. pot. «spędzić pewien czas płacząc; popłakać» Smutno jej, czasem sobie pobeczy …   Słownik języka polskiego

• rozbeczeć się — dk VIIb, rozbeczeć sięczę się, rozbeczeć sięczysz się, rozbeczeć siębecz się, rozbeczeć sięczał się 1. «w odniesieniu do zwierząt: zacząć głośno beczeć» Rozbeczały się owce, kozy. 2. pot. «rozpłakać się głośno, wybuchnąć płaczem» Dziecko… …   Słownik języka polskiego

• rozpłakać się — dk IX, rozpłakać siępłaczę się, rozpłakać siępłaczesz się, rozpłakać siępłacz się, rozpłakać sięał się «zacząć płakać, wybuchnąć płaczem» Rozpłakać się głośno, spazmatycznie. Rozpłakać się z żalu. Rozpłakać się nad swoim (czyimś) losem …   Słownik języka polskiego

• zabeczeć — dk VIIb, zabeczećczę, zabeczećczysz, zabeczećbecz, zabeczećczał, zabeczećczeli 1. «o niektórych zwierzętach, zwłaszcza o owcy, kozie: wydać głos» Gdzieś daleko zabeczały kozice. przen. a) «brzydko zaśpiewać» Uczniowie zabeczeli fałszywie jakąś… …   Słownik języka polskiego

• zalać — dk Xb, zalaćleję, zalaćlejesz, zalaćlej, zalaćlał, zalaćlali a. zalaćleli, zalaćany zalewać ndk I, zalaćam, zalaćasz, zalaćają, zalaćaj, zalaćał, zalaćany 1. «lejąc płyn pokryć nim coś całkowicie, pogrążyć w nim coś; o płynie, wodzie, rzece:… …   Słownik języka polskiego

• zapłakać — dk IX, zapłakaćpłaczę, zapłakaćpłaczesz, zapłakaćpłacz, zapłakaćał «zacząć płakać, wybuchnąć płaczem, rozpłakać się; zacząć lamentować, ubolewać» Zapłakać cicho, głośno, żałośnie. Zapłakać z rozpaczy, z żalu. Zapłakać z radości, ze szczęścia.… …   Słownik języka polskiego

• płacz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. u, lm D. ów {{/stl 8}}{{stl 7}} wylewanie łez zwykle połączone z łkaniem, będące wyrazem uczuć (często bólu, smutku itp.) : {{/stl 7}}{{stl 10}}Cichy, rozdzierający, nieutulony, gorzki płacz. Płacz po utracie… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień